141 - Garść scenek Matki Polki (zawsze psychicznej)
No dobra, padlinożercy - przybywam!
Jako, że ostatni post datowany jest bodaj na lipiec 1779 roku, czas tu wrzucić garść głupot, bo mi inaczej bloga admin skasuje i nic zupełnie mi już nie pozostanie, zwłaszcza, że niedawno ogłosiłam upadłość za sprawą częstych wizyt Wróżki Zębuszki.
W razie gdyby Zuckerberg też chciał mnie zbanować, to wrzucam niniejszym skupisko gaf i scenek z mojego walla. Strasznie czerstwe suchary, ale zawsze coś na początek. + bonusy choć równie słabe. Ja pierdolę - zaraz mi stuknie 35 lecie, a tu nic lepiej... To ja sobie teraz posłucham Izy Trojanowskiej (widzicie, jak mnie biedzi?), a Wy sobie poczytajcie.
1. Scenka kulinarno-historyczna:
Pamiętam, że przed laty w wałbrzyskim antykwariacie (tym od zabójstwa antykwariusza) nabyłam za 1zł kultową książkę prl-u "W mojej kuchni nic się nie zmarnuje". Pełną osobliwych przepisów jak ze spleśniałych obierek zrobić powidła dla całej rodziny i innych srogich rad. Dziś, po prawie 20 latach od tej lektury, ze zgrozą złapałam się na tym, że z uznaniem sama nad sobą kiwam głową, bo rozpaliłam w piecu 3-dniowym naleśnikiem...
- To dla Ciebie, Mamo - rzekła Gucia wręczając mi dwie papierowe chmurki z namalowanym bohomazem.
- Dziękuję, a co tu namalowałaś dla mnie?
- KŁAKI.
- O, to ładnie z twojej strony, ale po co mamusi te... KŁAKI?
- Jak to po co? POD PACHY!
- Mamusiu, ależ coś śmierdzi z kuwetki!
- Pewnie kocica się z.... -urwałam, by nieco złagodzić i dodać "zbombała".
- Z E S R A Ł A ! - krzyknęła radośnie Jagoda, po czym spopielona spojrzeniem Pani matki zrobiła najgłupszą, zszokowana swoją śmiałością minę i sprostowała:
- Kupę strzeliła... Znaczy: WYDALIŁA, tak mamo, zdecydowanie WYDALIŁA...
Wróciwszy z popołudniówki otworzyłam piwo, postawiłam na szafce i wzięłam się za chowanie umytych garów. Otwieram szafkę, w której trzymam m.in przyprawy, na co wypada szklany pojemnik z chili, przewraca mi piwo siejąc totalne spustoszenie itd.
Czyli to jest kurde ten CHILL OUT?!!
Słyszę taki szaleńczy chichot Kaliny z pokoju. Przybiega zapłakana ze śmiechu i mówi, że czatowała z pewną dziewczynką i wywiązał się taki dialog:
(Dziewuszka) - Ale rzal...
(Kalina) - Żal piszemy przez "ż".
(Dziewczynka) - Wiem ale to nie warzne
(Kalina) - "Nieważne" piszemy w ten sposób...
To uczucie, gdy zaczynasz wierzyć we wspólne DNA...
Po trzech dobach telapawki z gorączką, w ten piękny, parawiosenny dzień mówię:
- Idę na działkę się wyciszyć, nakarmić ptaki, wybiegać psa i kota. Normalnie zen...
No i kurwa niestety. Kiedy już siedziałam wtopiona w leśną ciszę przerywaną świergotem otumanionych paszą sikor, sparaliżował mnie TEN DŹWIĘK.
-WTF?!
- Wzięłam flet, mamo!
...
czar prysł
ptaki spyliły
kurtyna.
Czy Wy też (o ile pracujecie na nockach) po zejściu ze zmiany czujecie się jak na zwolnieniu warunkowym?
Otóż leżę zezwłokiem pod kocem pomiędzy zmianą a zmianą. Pomiędzy tyrką w domu a tyrką w domu. Kocur właśnie 2 tydzień w delegacji wyciera futro na warszawskich salonach (pozostaje wierzyć jedynie, iż wycieha tylko swoje futho).
Tym bardziej raduje się moje serce, kiedy w tej malignie spod koca łypię okiem niewyspanym i widzę rozczulającą scenę: Kalina pieczołowicie, co chwila patrząc na mnie z taką bezbrzeżną czułością, zdrapuje tę pierdoloną naklejkę, metaforę moich traum. Usypiam na chwilę przed nocką, w snach biegnę z córką boso przez łąkę pełną kwiecia... nie mamy żadnych zmartwień, nawet kleszcze zdechły, idealna harmonia, piękny świat...
Po czym budzę się i wychodzę do roboty. Wdziewając lewy but, mimochodem spoglądam na klamkę od wc-tu, na której malowniczo odstaje przyklejona na nowo naklejka z Biedronki...
Wchodzę do pokoju, a tu na podłodze przy łóżku dziewczyn siedzi jakiś facet. Tężeję w progu i żołądek podlatuje mi do gardła. Ale po dłuższym przyjrzeniu się, widzę stary plecak turystyczny ubrany w ciuchy Kocura.
- Spokojnie, mamo. TO TYLKO MARCIN - wyjaśnia Kalina...
Beaking news: Zapisujemy nasze dzieci na wszelkiego rodzaju kółka, żeby nie wystawały na kwadratach, a w przyszłości nie wchodziły w trójkąty.
Geometria życia by Miśnia & Kocur
10. Scenka paranormalna:
Pytanie do rodziców: czy w Waszych domach również mieszka niewidzialna dla dorosłych lecz doskonale widoczna dla dzieci istota o tajemniczym imieniu "Nieja"?
- Kto zrobił ten bałagan?
- Kto grzebał w moich rzeczach?
- Kto puścił bąka? etc.
Na co dzieci zawsze odpowiadają chórem:
- NIE JA!!!
Kalina zaczęła pisać wiersze. Ten jest pierwszy. Widzę tu inspiracje nurtem naturalizmu, widzę Prusa, Reymonta, Zapolską, wreszcie widzę tego gościa z DPS-u, który przed chwilą moczył zad w kałuży, zresztą często to robi (zupełnie pijany). Moje dziecko ma rację w tej tęsknocie za szkołą...
Małe, zaciszne osiedle w Hrabstwie Rusinowa.Przechodzę z psem i widzę "obcego". Akurat trafił na moją głupawkę.
- Przepraszam, gdzie jest Ha... ekhm, gdzie jest HA...? - zacina się człowiek.
- Han Solo? - zgaduję
- Ha..HAaae?
- Hans Kloss?
- Ggdzie HAa...?!
- Hannah Montana?!
- H h hh? - charczy facet.
- Honey Boo Boo? - dociekam zrezygnowana.
- HA-Dom-Ha-Opieki hh.
- Acha - prosto i na lewo.
Z serii Wielkie dzieła flamandzkich malarzy: "Dziewczyna z perłą":
Z serii święta i okazje: Walę tynki:
oraz okaz specjalny:
Z serii bajki: "Kot w butach"
