74 - egzotyczna podróż

Powtarzając za kolegą:

dyplomata to ktoś, kto powie ci spierdalaj w taki sposób, że poczujesz podniecenie w związku ze zbliżającą się podróżą.

Dziś się podnieciłam. Byłam w moim ulubionym Chińskim Sklepie, który tu szeroko i długo wspominam. I tak walałam się pomiędzy upiornym towarem – ordynarne tkaniny i kolory, ciuchy dla dzieci robione chyba z plastikowych butelek, smrodek pcv, psychiczne chińskie kotki na każdej bluzce, każdym rajtku...

I obsługa sobie tak głośno perorowała przez ten hangar cały. Krzyczeli i śmiali się po chińsku, a sądząc po gestykulacji, nabijali się z klientów. Tak się przypatrywałam spode łba i nawet miałam nic nie kupić, kiedy mi pani z panem przy kasie coś tam zaczęli pokazywać, a cały czas chichotali złośliwie. I tak mi dyplomatycznie wcisnęli kilka suwenirów, a jestem prawie pewna, że mówili przy tym „weź to badziewie i spierdalaj pani; jak tylko opuścisz przybytek, to się popsuje i połamie, a resztki tego będą ci w domu śmierdziały paloną gumą po wsze czasy!”. 

A ten język był taki dziwny, hipnotyczny, że normalnie poczułam podniecającą egzotykę w centrum szmiry i kiczu, otulił mnie zapach kwiatu wschodu, mur chiński wokół serca zwalił się w gruzy jak w Berlinie i wyszłam z naręczem trujących spinek do włosia, które natychmiast po zakupie uległy defragmentacji...

I facety się do mnie uśmiechały na mieście. Dziwne to uczucie platonicznej adoracji, gdy się jest takim strasznym pasztetem. Ale miło, ludzie jacyś tacy mili podejrzanie, rozbawienie na twarzach wręcz. W Wałbrzychu! I kolega mnie taryfą podrzucił, nawet musiał się kilkaset metrów cofnąć po mnie. Że niby przysługa, lecz mogłabym czasem sms-ka wysłać w nocy. Hm. Teraz zadzwonił po taxi pan, wspominając nasze wczorajsze spotkanie, bo on zakładał w biurze kablówkę, a ja w tym czasie wylewałam cały kubek kawy na klawiaturę. Pan podrywał per fołn. Następny klient chciał uprawiać sex-telefon oraz znać me imię szpetne i godzinę zakończenia szychty. Na pewno mnie kitajce w Chińskim Sklepie spryskały jakąś ohydną perfumą z feromonem piżmoszczura, albo wielkie Hello Kity przykleiły gdzieś pokątnie, coś jest na rzeczy...

Niemniej jednak nadal tkwię w ekstazie za sprawą wycieczki do zagłębia lumpexowego. 3-godzinny tekstylny orgazm wielokrotny, resztka wypłaty w plecy, ale już przynajmniej nie muszę chodzić do pracy w piżamie Kocura, ani dziecka ubierać do szkoły w ubranka po Ludwiku XVI.

Ogłoszenia parafialne:

1. kto ma pożyczyć sprzęt grający na imprezę w tancbudzie? (głośniki, mixer)
2. szykujcie muzę skoczną i taneczną.
3. młode kocię pilnie poszukiwane w celu zasiedlenia koleżanki.

73 - wszystko, co chcielibyście wiedzieć o seksie, ale baliście się zapytać

Na początek mały zawód. Tytuł i baner są kłamliwe, słowo seks użyte tylko dla przyciągnięcia czytelnika, ponieważ właściwa notka jest masakrycznie nudna.

Ostatnio narzekałam, to teraz tęsknię. Mam nowe zajęcie – wnikliwa obserwacja i analiza odchodów psa, który skrywa w środku worek śniadaniowy, połknięty w całości. Worek się chyba w psie zadomowił, i nic mnie tak nie ucieszy jak tipi z gówna, nawet na środku pokoju. Byle z workiem w zawartości. Lepsze to niż pies na stole operacyjnym.

Nie wiem co to się porobiło, ale moje notki ostatnio zdominował temat klocków, placków i obstrukcji wszelkiej, rychło zostanę twarzą marki Stoperan.

Ewentualnie jest o psie, to dla odmiany o dzieciach dzisiaj.

Byłam na występach u córki, z okazji Dnia Babci i Dziadka. Nie w roli jubilata, jak sobie złośliwie pomyśleliście (dziś sama jestem babcią więc cóż mogłabym dać mojemu wnuczkowi jeśli nie kolejną głupkowatą notkę na blogu?). Się pośmiałyśmy z matką-Halyną, zwłaszcza z portretu babci. Młoda zaszalała i Halyna jawi się jako ten ptak drapieżny z haczykowatym dziobem i srogim spojrzeniem przekrwionych oczu. Brakowało tylko upolowanego Inżyniera trzymanego w szponach. Ale nie – Inżynier był na osobnym portrecie, z największym uśmiechem na świecie. Musiała mieć niezły odjazd twórczy, normalnie Witkacy klęka - przecież wiadomo, że Tadeo przenigdy się nie uśmiecha.

Fajny występ, szczególnie mnie ujął moment gdy Kalina brutalnie wyszarpywała z objęć innego chłopca swojego partnera do krakowiaczka. Widać, że sobie dziewczyna w życiu poradzi z facetami jeśli już stosuje pradawne „pałą i wleczone do jaskini”. Przy okazji wyjaśniło się skąd u Kaliny przekonanie, że kocha piosenkę Sto Lat. Na próbach ćwiczyli, a ja już sobie insynuowałam błąd wychowawczy :)

Maja Sablewska po kolejnej kłótni z Edzią, postawiła na małą dziewczynkę z rogami

- zrozum, Piotruś, to nie izraelski TZG, tu są pary koedukacyjne!

babcie przyszły, poddajemy się!

atak klonów

 fociła Daniela

Scenka:

Wieczorny browar. Kocur zasępia się nad Piastem, ale po chwili rozchmurza oblicze i stwierdza:

- Niedługo za to spożycie dostanę Platynową Puszkę!

oklaski, uroczysta gala, Feel płacze za kulisami, wszyscy radośnie bekają...

72 - na kolana, chamy!

Jako, że mój pies okazał się wszystkożerny, ze szczególnym uwzględnieniem rarytasków w stanie gnilnym, wyłażących spod śniegu, dwa poranki spędziłam na klęczkach jak mnich buddyjski i wywabiałam brązowe plamy z dywanu.

Dnia trzeciego powstałam z łoża strwożona już samą myślą, co zastanę w kuchni, gdzie noclegowało psisko. A że mam ostatnio sny-thillery psychologiczne, spodziewałam się najgorszego – z inwazją kosmitów i Katarzyną Skrzynecką w swojej najgorszej kiecce włącznie.

Przewlekałam więc ten przykry moment jak mogłam: prysznic, suszarka, papierosek, sweter na drutach, puzzle 1000 elementów, te sprawy. Ale zbliżała się 6.00 i trza było ruszać do roboty więc stanęłam w drzwiach kuchni i padłam na kolana...

Pozornie pies, a w rzeczywistości diabeł tasmański, dorwał się bowiem do śmietnika i całą noc musiał zabawiać się w niszczarkę. Całość pomieszczenia usłana była wiórami ze śmieci, zużytych pieluch, siatek jednorazowych itd. W kąciku, na posłanku leżał sobie piesek z ogromnym uśmiechem na pysku, łypiąc z dumą wielkimi, sarnimi oczami. No i jak tu się gniewać?

Oddałam się w milczeniu mojej już chyba naturalnej pozycji i na klęczkach zaczęłam zmiatać śmieciowy plankton. Jak tak dalej pójdzie, to mnie pies wytresuje na rasowego pielgrzyma do Częstochowy, zamiast ja psa wyprowadzić na ludzi.

Na kolana chamy, śpiewał Lucjan Pavarotti - chciałoby się zanucić. Tymczasem Lucjan kot siedział i zacieszał, a ja go podejrzewam o współudział.

No i odbyło się spotkanie z cyklu „Zerwane Więzi”, a raczej „Zerwane z Uwięzi”, bo Bibkę odwiedziła siostra – Suzi. Do tej pory chyba jeszcze ścieka z nich ślina, której hektolitry wysączyły na sierść i nawzajem przy tym szaleństwie, w jakie popadły. Duszenie, przewracanie, podgryzanie, wąchanie pod ogonkiem, nie wiem – ja się tak z siostrą nie witam, ale może jeszcze wszystko przed nami.

O czymś jeszcze miałam napisać, ale mam sklerozę. To może ja się zajmę oglądaniem po raz kolejny moich ukochanych filmideł, które strasznie polecam, chociaż pewnie je znacie.

Trzymta się!

"DRÓŻNIK":

w tym linku "JABŁKA ADAMA"

+ bonus: Matka Polka jako skrzyżowanie "Lśnienia" z "Myszką Miki" :)

AKCJA! AKCJA! AKCJA!

Dziś chciałam przedstawić Wam małego Mikołajka:

Mikuś jest pogodnym, radosnym, dzielnym, bystrym chłopczykiem o najpiękniejszym na świecie uśmiechu i najdłuższych na świecie rzęsach... mimo swoich 7 miesięcy zdobył już serca wielu wielbicielek. Mikuś wrócił właśnie do domku z OIOM'u - na którym spędził siedem tygodni. Pomóżcie proszę w jego codziennej walce z rdzeniowym zanikiem mięśni - SMA1.
Żeby mógł poddawać się codziennej rehabilitacji i bezpiecznie funkcjonować otoczony miłością i opieka swoich rodziców, potrzebuje sprzętu wartości 100 tys. złotych, to ogromna kwota...


Więcej o Mikołajku na jego blogu:
http://mikolajkowo.blogspot.com/

I tu pojawiła się ze świetnym pomysłem Chuda-O-Wielkim-Sercu wymyślając akcję, mającą pomóc Mikołajkowi :)
Stworzyła projekt "Macierzyństwo bez lukru", w którym wzięły udział mamy-blogerki, piszące o trudach i zawirowaniach macierzyństwa, ze szczególnym uwzględnieniem szaleństwa :) Powstała więc antologia tekstów humorystycznych, sympatycznych, ale też bezkompromisowych. Forma dość oryginalna, pozbawiona patosu i z dużą dozą dystansu do świata, macierzyństwa i dzieci własnych, jak i własnych słabości. Mam tam swój skromny udział i jestem dumna, że moja pisanina mogła znaleźć się obok takich tuz jak a-kocica-papierosa czy Ewa, a będę jeszcze bardziej szczęśliwa, jeśli uda nam się zebrać pieniążki potrzebne Mikołajkowi.

Dlatego serdecznie was zachęcam do wsparcia tego małego człowieczka i kupna zbiorku za kwotę, którą uważacie za właściwą.

Antologia "Macierzyństwo bez lukru" jest już dostępna dla każdego chętnego :-) Zapewniam Was, że warto!

Co trzeba zrobić, żeby ją zdobyć?

Proszę wpłacić kwotę, jaką uważacie za stosowne na konto Mikołajka, podając w tytule wpłaty swój e-mail. Na podany adres zostanie wysłany zbiór naszych tekstów.

nr konta założonego specjalnie na potrzeby Mikołajka:

50 1140 2004 0000 3402 1647 6204

do przelewów z zagranicy:
PL74 1140 2004 0000 3002 1411 7025 
swift BREXPLPWMBK

BRE Bank SA
Al. Piłsudskiego 3
90-368 Łódź
właściciel konta: Anna Kamińska
ul. Wojska Polskiego 10/11
41-400 Mysłowice

Pozdrawiam i trzymam kciuki za owocny przebieg akcji i przede wszystkim za Mikołajka! Proszę, prześlijcie dalej!

71 - (pre)historia pewnej znajomości

Ela wkleiła na Fejszbuku łańcuszek:

„Ilu z was zna naprawdę wszystkich FB´-Przyjaciół? Tu jest zadanie dla was:) proszę aby wszyscy moi FB´Przyjaciele, dali komentarz do tego wpisu -JAK MNIE POZNALIŚCIE????? Potem wstawcie to zadanie w swój status abym ja też mogła wam dać komentarz. Wyniki będą zaskakujące. Miłej Zabawy!!”

Odpisałam pokrótce, ale pragnę rozwinąć ten jakże historyczny wątek.

To było bardzo dawno temu. Wracałam akurat z dr Piotrem i Siłaczką do piwnicznej izby Marii Konopnickiej. Siłaczka szła z elektryfikacji wsi i była niemiłosiernie zjebana, bo od 4 lat pracowała u podstaw. Dr Piotr musiał pomóc Jagience z Krzyżaków, bo rozwaliła sobie kopyto o jeden ze szklanych domów Żeromskiego. 

I tak staliśmy pod GeeSem, wesoło gawędząc o szkarlatynie i Trędowatej, czy to oby na serio, że ozdrowiała jak ją Anielka na trzy zdrowaśki czarterowała do pieca. Ale to akurat prawda była, bo węgiel od Łyska z Pokładu Idy był rzeczywiście nieoceniony. W tle cichutko pobrzękiwały skrzypeczki Janka Muzykanta, który akurat grał Balladę o Januszku. Wokulski cichcem wychodził z lokalnego sex-shopu, wlokąc za sobą Lalkę.

Ciepły wieczór, wiecie - coraz więcej ludzi pod sklepem. Nagle wyskakuje kompletnie zalany Boryna i do Dr Piotra w te słowy uderza: - ty złamasie pieruński, felczerze jeden! - bo mu doktor rzekomo Kamizelkę Bolesława Prusa zawinął; i że to jego jedyne odzienie było, bo przez przypadek Jurand na ślepo na nim szaty rozdarł, zamiast na sobie, jak się zżymał na PCK. Wrzawa się podniosła niesamowita! Eliza Orzeszkowa to aż się z wrażenia wyjebała i wpadła do Niemna, gdzie zresztą już pluskał się Niemen Czesław z Rodowicz Marylą i oglądali pierzastego kogucika w baloniku na druciku.

Widząc te anse, na Dr Piotra rzucił się Doktor Wilczur i dotkliwie jął go gryźć, bo od zawsze zazdrościł mu kolekcji pijawek. Mniszkówka, długo się nie zastanawiając, wyrwała sztachetę z budy Reksia i zaczęła pacyfikować Wilczura tak, że aż Bambi upadł zemdlony. Latarnik szybko pogasił światła na ulicy, ale, że była Siłaczka, to stale płonął kaganek oświaty więc i tak było widać jak Azja wbija na pal Mniszkównę, ale zaraz dostaje w łeb Katarynką od Kiwaczka.

Jedna wielka bijatyka: krew się leje, sztachety latają, Siłaczka leży w rowie w rozchełstanym gorsecie. Szarik czołgiem rozjeżdża Krzyżaków. Po Ulrichu Von Jungingenie pozostaje tylko wprasowana w kocie łby kolczuga. Przyjeżdża porucznik Borewicz, przylatują Matki, Żony i Kochanki, Tulipan już obczaja bazę, zaciera ręce. Ktoś, korzystając z zamieszania, kradnie Kojakowi lizaka, a Blake z Crystal znowu się pobierają i wykupują cały alkohol z GeeSu na przyjęcie. Dopiero w obliczu tej tragedii, całe towarzystwo zakopuje topór i łączy się w bólu. Słychać szloch, płacze też pierwsza polska Tap Madl, chlipie Ewa Drzyzga, latają trzy brody Ich Troje...

I właśnie wtedy zza węgła wychyla się Ela, niosąc półlitrówkę i jeszcze ciepłą zapiekankę ze szpinakiem...

Ot – i cała historia.

70 - pociąg do Hollywood

Niestety poniedziałek. 

Idę do roboty. Ryj odrapany na Matkę Boską Częstochowską z obrazów. Rysy mam po Bibie. Tzn. nie po imprezie (nie byłam na party z Dodą i Moniką Jarosińską, nad czym boleję), ani też nie mam rysów twarzy po Bibie – wtedy byłabym przynajmniej ładna. Po prostu nie byliśmy jeszcze u weterynarza by przyciąć psu krogulcze szpony. Dlatego pół rodziny nosi ślady jakby wpadło do sieczkarni. Zanim spod warstw błota, gówna i resztek śniegu wyłoni się asfalt i dokona naturalnego pedicure, przyjdzie nam pokutować i być chlastanym w plasterki.

Poza tym pies jest genialny: wczoraj tak twardo spała, że nawet jak spadła z łóżka, to się nie przebudziła, tylko grzmotnęła o podłogę, chrapiąc dalej :]

Dzieciaki znowu zainfekowane. Phi, żadne to novum. Jestem już tak przyzwyczajona, że nawet nie chowam osprzętu do odflegmiania. Stanowi stały element dekoracyjny chałupy. Jedni mają Matejkę, Hołd Smoleński, fikuśne firanki, a u mnie dynda frida do odsysania złóż w nosach.

Jak Lupek nie wiesz co to jest, to się dowiesz, kiedy potomek Ci się wykluje :)

Choroby, choroby. Na centrali zapalenie krtani i nieme kino. Taka choroba zawodowa. Nie wiem, czy widzieliście film „Irina Palm”? Tam się pani przyjęła do przybytku uciech na (że tak powiem) robótki ręczne i po jakimś czasie zapadła na kontuzję, którą lekarz „zakładowy” określił jako „łokieć penisisty” (grający w tenisa cierpią na „łokieć tenisisty”). U nas zawodowo walczymy z zapaleniem krtani, strun głosowych i gardła. Ja prowokuję los – mało, że stale gadam, w pracy i w wolnym czasie, to jeszcze piszę bez przerwy bzdety, jakby ktoś chciał to czytać.

Gdyby jednak ktoś to czytał, ogłaszam:

BATMAN (dla znajomych Janusz) poszukuje pracy w zawodzie. Prosił o wsparcie w rozsyłaniu wici.

Już to sobie wczoraj wizualizował, że go zapraszają na casting do wytwórni filmowej. Rozpina koszulę, pod spodem obcisły, czarny strój, rajstopy superbohatera i wszyscy Żydzi władający Hollywood padają na kolana – Zuckermany, Goldbaumy, Pirogi – prostują się pejsy, spadają jarmułki, napletki odrastają...

Szkoda, że nie wiedziałam o nim wczoraj, kiedy wkurzył mnie taksówkarz rankiem. Jeden telefon do Batmana i się facet budzi w samych skarpetkach we wnętrzu własnego bagażnika, gdzieś na Park Avenue w Nowym Jorku...

Drodzy Czytacze! Musimy zrobić zrzutę na tantiemy dla Lupka, który wymyślił Hrabstwo, Fanatyków, Bezcipie i kilka innych nazw autorskich, a ja to tylko osadziłam w wirtualnej czasoprzestrzeni światów równoległych. Dlatego ogłaszam wyprzedaż samogłosek i nadmiaru przecinków z tych stron, żeby jakoś wykaraskać się z twarzą (nawet jeśli odrapaną) z tej kłopotliwej, finansowej sytuacji.

Ave!

69 - krótka, fekalna notka w samo południe + urodziny

Jagoda musiała inspirować się filmem „W samo południe”, gdy punkt 12.00 wystrzeliła 9(!) kupę.

Może to idą jakieś tajone w paszczy zęby? Na pewno idzie kupa (o tak, kupa idzie non stop) kasy na pieluchy.

W ogóle na wiki piszą o tym westernie:

„Film jest opowieścią o heroicznym stróżu prawa, który w pojedynkę broni zastraszonych i bojaźliwych mieszkańców miasteczka przed czwórką rewolwerowców-bandytów. Początkowo liczy na wsparcie swych zastępców i mieszkańców; z czasem przekonuje się jednak, że może liczyć jedynie na siebie i na swoją dopiero co poślubioną małżonkę.”

Natomiast w wersji z Jagodą jest tak:

„opowieść o heroicznej Matce Polce , która w pojedynkę broni zastraszonych i bojaźliwych mieszkańców domostwa przed kolejną śmierdzącą bombą we wnętrzu pieluchy. Początkowo liczy na wsparcie swych zastępców i mieszkańców; z czasem przekonuje się jednak, że może liczyć jedynie na siebie i na swojego nigdy nie poślubionego Kocura, który niczym Syzyf-szambonurek walczy w stajni Augiasza za pomocą mokrych chusteczek.”

Jak oduczyć dziecko walenia w pieluchy? Śmierdzący problem, nad którym pochylał się już Sofokles, Sokrates i pewnie Kinga Rusin w swoim wiekopomnym dziele. No bo ja nie wiem. Może jednak użyć patentu Krzysia, stosowanego na Karolinie? Ja używałem pieluch do 20kg – zwykł mawiać Krzyś – jak zawartość ważyła już 20 kilo, to wymieniałem...

No i proszę jak na naturalnym nawozie nam Karola urosła – wczoraj już 15-te urodziny!

Ela to miszczu tortowy

z wiadomych względów, mnie najbardziej urzekła biała myszka

wsiadł do autobusu człowiek z tortem na głowie

Info dla Padre Wrony:

przykro mi, ale nasza córka z uporem utrzymuje, że to Bóg jest jej ojcem...

68 - Z wnętrza mokrej, głębokiej dziury...

Powrót z pracy do domu przez ulicę Świdnicką jest niebagatelnym wyzwaniem.

Nie mówiłam Wam jeszcze, ale jestem gwiazdą jaśniejącą na firmamencie, bo każę się wozić zamiast zrobić prawko, którego zdobycie byłoby równie dla mnie możliwe jak przejęcie prezydentury w Warszawie, wbicie Hanny Gronkowiec-Wał na pal anteny Pałacu Kultury i spalenie wszystkich garniaków na terenie molocha w wielkim ognisku na bazarze Różyckiego. Za mojego szofera robi oczywiście Kocuru, choć to chwilowo nieaktualne, gdyż nie mamy na benzynę.

Więc wracając do ulicy Świdnickiej – kto o zdrowych zmysłach chciałby tam wrócić?! No – może chłopaki z „Bezcipia”, nevermajnd.  

Wałbrzych niesie pałeczkę i ma wiele czarnych koni (ach, ten niezamierzony erotyzm…), ale ulica Świdnicka jest z pewnością wyjątkowa w swoim zadziurzeniu. Tylko Czarna Dziura może tu stanąć w szranki i idę o czek potwierdzający ważność wałbrzyskich wyborów, że właśnie skitrała się za Drogą Mleczną, bo może bohaterce tego posta asfalt wylizać, co najwyżej.

Przejechanie tego odcinka jest dla kierowcy nieformalnym egzaminem na pilota w rajdzie ekstremalnym. Oraz gratką dla pijanego kierowcy, bo takich zygzaków nie widziały nawet serpentyny w St. Tropez (gdzie bywam czasem z szoferem lansować się na jachcie). Mieliśmy nawet dziś taką światłą myśl, że to jest dobra lokalizacja do programu „Kobieta na Krańcach Świata” – Martyna Wojciechowska i odcinek na ul. Świdnickiej w Wałbrzychu. Swoją (dziurawą) drogą – obserwowanie ludu tubylczego jest wielka uciechą, Tony Halik by to wziął na tapetę…

Ostatnio jechaliśmy tamtędy i drogowcy postanowili się cudownie objawić w celu załatania tych dziur powyżej 1m sześcienny. Stara tradycja z XVIII wieku uważa osuszanie rozpadliny za dziełło Szatanna, no to kultywowali ją radośnie wlewając parującą, asfaltową ciapę w pełną wody dziurę, przyklepywali gumowcem i jechali dalej. Zastanowiło mnie wtedy, czemu właściwie nie przyprowadzą krowy i nie poczekają aż ta narobi do środka? Przecież to wiele tańsze, a i efekt ten sam.

Więc dziś wypadło. Wsad się wziął wyjął. Krwawy roztop zabrał resztkę nawierzchni i O! jakżesz ja żesz aczkolwiek cholibka nie pierdollę! – wierzcie mi- nie ma drugiego takiego miejsca na ziemi.

Lecz ja wiem. Ja odkryłam. Odnalazłam sens zagadnienia.  Te dziury nie są tam przypadkiem!

To jest to miejsce, którędy pracownicy Chińskiego Sklepu w PDT szybko wracają do domu po robocie. Siup! w okrągłą przepaść i już jest na drugiej, chińskiej półkuli.  Już je rosół pałeczkami. Albo taka przywózka towaru – ile to zajmuje przez Świdnicka-Chiny, a ile tocząc się transsyberian po owalu planety? Więc lokalni krisznowcy z Walterem na czele jednak wymodlili powodzenie w interesach. Hare-Hare! Wałbrzych-Pekin! Super road, para metro.

Druga rzecz objawiona: nie sposób nie zauważyć Tej Ulicy. Czemu nie zamknęli jej już kilka miesięcy temu? Ano widać, ktoś w Zarządzie Dróg jest wielkim, dozgonnym, lubieżnym miłośnikiem dziur wszelakich. Dziura go inspiruje, podnieca, cieszy go dziura. Dziwaczny osobnik. Ale, jak mawiali starożytni: „dziura humanum est” soł „carpe dziurem”.

67 – bo ona się bała pogrzebów...

z tekstu to wiadomo, ale z obrazka odsyłam do serialu "Carnivale"

Tak unikałam księdza, że aż dziś przyszło mi w jego towarzystwie spędzić  1,5 godziny.

Więc dla wszystkich praktykujących katolików ten post będzie zły i brzydki i jeśli ktoś może się poczuć urażony, niech nie czyta – na wszelki wypadek.

Sama jestem zła na siebie za ten post, bo w ogóle nie miałam pisać tutaj o rzeczach poważnych, smutnych i na serio, ale...

Poszłam na pogrzeb znajomego, który był (abstrakcyjny czas przeszły) naprawdę serdecznym, dowcipnym, wesołym i ciepłym człowiekiem. Tata moich koleżanek, sąsiad z osiedla, zawsze przystawał, żeby zamienić parę słów, no równy gość. W głowie mi się zmieścić nie może, że tak naprawdę już Go tutaj nie ma, ogromnie mi przykro, gdy pomyślę o Jego żonie i córkach.

Nie cierpię pogrzebów, ale gdy ktoś, kogo znałam i ceniłam umiera, idę na pogrzeb z szacunku dla niego. Pogrzeby są straszne, szczególnie w obrządku chrześcijańskim, nie widzę w nich niczego, co miałoby tchnąć w żałobników jakąś nadzieję. Ale pogrzeb to w pewnym sensie zamknięcie etapu, uświadomienie innym, że to stało się naprawdę, rodzaj przejścia.

Nie obiecywałam sobie nie wiem jak pięknej ceremonii. Ani, że proboszcz zdobędzie się na coś wzruszającego, lub choćby będzie mówił z sensem. To może stąd, że w swoim subiektywnym wstręcie do kościelnych rytuałów, lwia część produkcji Made In Church jest dla mnie bezsensownym bełkotem.

Ale żeby nie wspomnieć o żegnanej Osobie ani jednego zdania? Żeby nie odnieść się w tej gadaninie personalnie? Żeby nie znaleźć w bogatej tradycji chrześcijańskiej jakiejś przypowieści, fragmentu, który pocieszyłby rodzinę…

Owszem, ze trzy razy wymienił człowieka po imieniu, w kontekście swych dziwacznych opowieści, jak to np. nie odmówił katolickiego pogrzebu skazanemu na śmierć, polansował się miłosierdziem, wspomniał o karze śmierci, ale co to do cholery miało wspólnego ze Zmarłym?

Co miała wspólnego z sytuacją katastrofa smoleńska, Lech Kaczyński, Ryszard Kaczorowski?

Uraczył wszystkich opowieścią o 10 roztropnych i nieroztropnych pannach, które szły na jakieś wesele i te, które zapomniały oliwy i poszły ją kupić, spóźniły się i nie zostały wpuszczone. Puenta głosiła, że każdy z nas powinien zawsze nosić ze sobą zapas oliwy. Na tej frazie zaciął się i powtarzał to z 15 razy, co brzmiało w końcu absurdalnie, niedorzecznie i irytująco. Miałam ochotę mu ta durnowatą oliwę kupić i sprezentować. Ale chodziło oczywiście o to, że kto nie biega do kościoła przez całe swoje życie, a na koniec się nawet nawróci, to kupił oliwę za późno i drzwi do zbawienia ma zamknięte. Kod "na listonosza" nie działa. Bo przecież lepsza przeterminowana, stęchła, zużyta, dogmatyczna i pusta kościelna oliwa niż bycie po prostu dobrym człowiekiem.

Nie trzeba było zresztą czytać między wierszami, bo stwierdził wprost, że nie wystarczy żyć dobrze, nie robić krzywdy, być serdecznym, czynić dobro. Najważniejsza jest modlitwa, sakramenty, kościelne fiku-miku.

Ameryki nie odkryłam. Jeśli ktoś nie pała miłością do kościoła, to dlatego, że razi go takie podejście.  Nie jest to też domeną wyłącznie katolicką, choć najpewniej przodują.

Całość kazania potwierdziła moje ponure zdanie, że tu wszystko sprowadza się do gimnastyki: wstań, uklęknij, wstań, usiądź, uklęknij, jakieś dzwoneczki, kadzidła, archaiczny język posępnych pieśni, beznamiętne klepanie pacierzy, harmonogram mszy, ofiara na tacę, wstań, śpiewaj, uklęknij. TO zapewni ci wieczne istnienie, zbawienie, dopuszczenie, odpuszczenie i zmartwychwstanie. A reszta niech się pocałuje w bezbożny tyłek, bo w kołysce nie zamówili dożywotniego zapasu oliwy - sympatii księdza. 

Coś mi się widzi, że pan Andrzej był dość daleki od trawienia czasu na kościelną gimnastykę i ksiądz dał mu to dzisiaj odczuć, ale miłosiernie odprawił mszę i ofiarnie pobrał odpowiednią opłatę.

Nie wątpię, że są ludzie, którzy mocno i prawdziwie przeżywają religię w tym wydaniu. Nie wątpię, że są umiejętnie zmanipulowani przez firmę „Kościół”, która w imię podniesienia swojej sprzedaży nawet w tak intymnym, rozpaczliwym dla bliskich momencie, nie omieszka postraszyć paluszkiem nad trumną. W imię strachu, który goni do kupna, w imię jedynej słusznej racji, monopolu.

Ale każdy ma swoje wybory i trzeba je uszanować.

Oświadczam i biorę Was na świadków, że jak wreszcie kitę odwalę, pragnę być skremowana i nie życzę sobie katolickiego pogrzebu.

Tak mi dopomóż bóg (z premedytacja pisany małym „b”- w wersji KK nie mam z nim wiele wspólnego) i święta naiwności :)

Notka sponsorowana subiektywizmem, rozczarowaniem i żalem autorki. Być może tylko ja tak odebrałam tę sytuację.

Toast, panie Andrzeju!

66 - kolejna bomba biologiczna

Była mała przerwa, ale wiecie: „MACHETE DON'T TEXT! „

Zajęta byłam ogromnie, bo Dudki mnie demoralizowały. Powinnam się domyśleć, że spotkanie ich w wieczornym deszczu po ciemaku wróży walkę ze ZŁEM. Bitwa przegrana, resztki zła walały się po kuchni i straszyły wyziewem, kiedy tam o 2 w nocy matka-Halyna weszła z laczkiem w celu przejęcia władzy nad menażerią. Bo odkąd mam Bibkę, to się okazało, że 2.00 jest przecież idealna na zabawę psa z kotami, ze szczekaniem, miauczeniem i gonitwami po ścianach. I tak jedna Biba okrutnie obnażyła drugą bibę. A Halyna najpierw nastrzelała wszystkich kapciem i jeszcze musiała po nas posprzątać :)

Nie mogłam pisać też z tego powodu, że jak wiecie – unikałam księdza. Księdza najlepiej uniknąć w miejscu, w którym ksiądz raczej nie występuje. Lub występuje relatywnie rzadko. Pomyślałam o piwnicy, no bo po co ksiądz miałby tam łazić? Gdyby chciał jednak zejść tam w celu odkrycia złóż niewiernych parafian, usiłujących przeczekać, wcinając kiszone ogórki ze słoików, pewnie i tak posłałby tam ministranta. Chyba, że w Jakimś Celu by chciał tam za ministrantem podreptać... No nie wiem.

Więc zaszyłam się w piwnicy, gdzie odżywiałam się sfermentowanym kompotem, bo tylko to się ostało. Zimno jak cholera, fermentacja też niezdrowa i to wszystko pewnie jest powodem, dla którego siedzę teraz z totalną telepawką, trawiona gorączką. Żrę gripexy i aspiryny, ibuprofeny, witaminy. Jestem rozbita jak butelka od szampanie po fajerwerku i nie wyglądam dobrze po 30-tce nawet jak pół Ibisza. Spocona, z rozpiętym rozporkiem, bo już bolą flaki od tych piguł, z oczami czerwonymi jak królik angora, nie jestem sexi mamą jak Kasia Cichopek. Ale za to jestem w pracy. Czyż nie mogło zdarzyć się lepiej w takim stanie? Hurra i alleluja, kurwa jego mać.

Dzieli mnie dystans jednej godziny od śmierci łóżeczkowej własnej. Owijam się kocem i wskakuję do szuflady z prochami. Gdzie też się zapodział lekarz Michaela Jacksona?

Elvis żyje i koncertuje

hoł, hoł, hoł - niebawem 10.000!

SuperHirołDog!

chyba żartujecie z tymi dużymi łapami :))

65 - Post scriptum post-świąteczne

Siostra Heidi z resztą mongolskiego taboru wyjechała w germańskie ostępy :( Smutno i pusto. Dzieciaki z bandą czworonogów próbują dopiąć skalę chaosu do fulla, ale to nie to samo. Tłum dziewcząt rozpacza pod drzwiami za Benjaminem, nic tylko chodzę i zmywam mopem morza łez pod wycieraczką.

Niby już po świętach, ale widok kikuta choinki z resztką ozdób, których jeszcze nie zżuł pies, wzbudza pewną panikę. Wiem, że ci, którzy wiedzą o moich dziwnych fobiach, takich jak lęk przed balonami czy wstręt do guzików, śmieją się ze mnie. Ale oto odkryłam nowy strach przed bożonarodzeniowym drzewkiem. I nie wiem jak to nazwać – bożodendrofobia? 

W każdym razie ta z pozoru niewinna choineczka, która zabiera połowę przestrzeni i czyha igliwiem w dywanie na bosą stopę, przestrasza z trzech powodów. 

Po pierwsze jest parodią minionych świąt i przypomina, że takowe jeszcze nadejdą. 

Dwa, że ktoś ją musi rozebrać, zataszczyć na działkę, kilofem wyrżnąć dziurę w zamarzniętej ziemi, posadzić i pielęgnować, po to jedynie, by wiosną uschła i trzeba będzie ją porąbać i spalić w kill-grillu. 

I wreszcie – zwiastuje czarną potworę w sutannie, która przyjdzie po kolędzie. A to już katastrofa.

Rokrocznie uciekam przed batmanem na mrozy i zawieje, odmrażam sobie nogi robiąc 20-te kółko w parku, bo ta cholera nigdy nie przychodzi punktualnie i ma poślizg jak gwiazda wieczoru na koncercie. Nie sposób schronić się u znajomych, bo nikt nie wie, gdzie ksiądz zaatakuje najpierw. 

Raz nie wytrzymałam, bo dzieci miały już temperaturę dobrze zmrożonego piwa, poza tym rozpaczliwie chciały jeść, pić, siku, kupę, batona i balona. Powróciłam niniejszym tuż przed kropidłem i zaszyłam się w najczarniejszym kącie. Wydała mnie starsza córka, z uśmiechem kablując proboszczowi, że mamusia jest w pokoju i nie chce wyjść. Zresztą na pytanie, czy umie się żegnać, odparła „tak – do widzenia”, zupełnie jak w komedii. 

Halyna próbowała mnie kryć i ściemniła, że córka właśnie karmi piersią. Ale w tym roku ten kit nie przejdzie, bowiem teraz nie uwierzy, że można karmić czymś, czego się nie ma.

Inna rzecz – jest opcja, że Dudek wpadnie z vendettą za afront na pasterce i co jak co, ale ja nie mam w domu miejsca na makatkę z ukrzyżowanego księdza. A wiadomo – w Hrabstwie wszystko się może zdarzyć.

No i jak on mnie wodą święconą, a ja wtedy zacznę syczeć i parskać na krucyfiksy, szperać mu w kopertach? No siara, kłopot dla rodziny. Przecież jeśli zaliczę zejście śmiertelne za jego kadencji, to od razu wiadomo, że mnie nie pochowa na bożej ziemi i mnie biedna rodzina będzie musiała wyrzucić na kompost. Zamiast rozsypać prochy na działce lub w ulubionym monopolowym.

Ma kto pomysła jak ukryć się przed kolędą? A może by tak jutro wywieźć truchło choinki i przebrać się za nią w tą złą godzinę?

P.S. Pies Biba jest niesamowity! Bardzo pocieszna, szybko się uczy i prawdopodobnie ma 7 żołądków. Dzisiaj w ciągu 10 minut 6 razy ukradła mi różową, pluszową świnię, którą próbowałam ocalić przed rozpruciem :) Ach, i siedzi jak Al Bundy przed telewizorem. I nie mieszczę się w łóżku...

EDIT: wszyscy patrzą na łapy Bibki i mnie straszą, że będzie wielkości Elvisa :))

64 - Szczęśliwego Nowego Jorku czyli 60-tka Janusza

Tak, moi mili, na zdjęciach szanowny, 60-letni Jubilat, który całe życie marzył, by stać się Batmanem :D

63 - Sylwester u Lupy w telegraficznym skrócie :)

rodzina Soprano

marynara łubudubu